Ponadczasowy dramat Szekspira pt. „Hamlet” w reżyserii Seana Mathiasa z 2024 roku przekształcony został w nowoczesny thriller psychologiczny, który trzyma widza w napięciu przez cały czas trwania filmu. W tym nietuzinkowym podejściu do jednej z najsłynniejszych tragedii wszech czasów, w roli tytułowego księcia Duńskiego występuje Ian McKellen – żywa legenda teatru i kina, co może wydawać się niecodzienne, zważywszy na jego wiek, ale okazuje się niezwykle intrygującym i odważnym posunięciem reżysera. Akcja filmu, umieszczona w opustoszałym na czas pandemii Królewskim Teatrze w Windsorze, wprowadza widza w mroczny, tajemniczy klimat. Duchy, w tym duch zamordowanego ojca Hamleta, unoszą się w różnych przestrzeniach teatru, które stają się Elsynorem – od sceny, poprzez kulisy, garderoby, aż po widownię i teatralne korytarze. To decyzja pełna szacunku do Shakespeare'a, dla którego cały świat był teatrem, przypominająca jednocześnie o niezmiennej sile teatru i zemście, co stanowi główny temat tej sztuki. McKellen, mimo swoich 85 lat, pokazuje niesamowitą biegłość i głębię w odtwarzaniu roli Hamleta. Jego doświadczenie sceniczne i wcześniejsze występy jako Romeo, Makbet, Koriolan czy król Lear, dodają postaci niewiarygodnego ciężaru emocjonalnego i psychologicznej złożoności. McKellen jest magiem teatru i wielkim znawcą Shakespeare'a, co jest niezaprzeczalne w każdym jego geście i słowie. To połączenie klasycznej sztuki z nowoczesnymi elementami – nowa aranżacja przestrzeni teatralnej i nietypowy casting – sprawia, że ten film jest nie tylko oryginalny, ale również wierny duchowi i intencjom wielkiego dramatopisarza. Mathiasowi udało się uchwycić dramatyzm i tragizm oryginału, jednocześnie prezentując wersję, która rezonuje z dzisiejszym odbiorcą. Film „Hamlet” z 2024 roku daje okazję, by zobaczyć arcydzieło z innej perspektywy, co docenią zarówno znawcy Szekspira, jak i ci, którzy szukają w kinie świeżości i głębi. To wyjątkowe przedstawienie, które podkreśla uniwersalne tematy kondycji ludzkiej i osobistej tragedii, przypominając przy tym, że teatr, podobnie jak życie, nadal ma moc, by poruszać i zmuszać do refleksji.